Ik ben me de laatste maanden steeds meer gaan toeleggen op het maken van urnen. Het zat me een beetje dwars, de probeersels en experimenten van school, die heel leuk zijn, maar waar je niets mee kunt en die ondertussen wel een hoop ruimte in beslag nemen. Daarin voel ik wel een verschil in wat de kunstacademie van mij verwacht (“Heb geene bang voor lelijk…”) en mijn zakelijke kant (“Kan ik er ondertussen niet iets verkoopbaars van maken want waar moet ik het anders laten?”). Het begon eigenlijk in mijn gedachte al bij de vraag van mijn schoonmama, die mij vroeg of ik een urn wilde maken voor haar man, haar lieve Marinus. Ik vond dat een hele eer! Ik heb in de afgelopen 24 jaar een hele warme band met ze op mogen bouwen en ben ontzettend veel van ze gaan houden. Mijn schoonpapa kweekte vroeger Dahlia’s. Het moest dus wat mij betreft iets heel persoonlijks worden, een combinatie van hoe hij was, hoe zij hem kenden, waar hij voor stond en waar mijn schoonmama zich goed bij voelde wanneer ze er naar zou kijken.
Dat is best een proces. Van nadenken, inschatten, maar zeker ook van het (leren) kennen van de opdrachtgever. Nou had ik het geluk dat ik van hen wel kon zeggen dat ik ze goed kende. Maar als ik dat omzet naar andere aanvragers straks, dan zal ik mijnheer Van der Vleuten of mevrouw Meulendijks hoogstwaarschijnlijk niet in persoon hebben gekend. Laat staan dat ik de achterblijvers ken, die zich wel heel veilig en fijn moeten voelen bij zo’n bakproject.
Als ik ergens allergisch voor ben, is het de term ‘verdienmodel’. Weliswaar is dit net zo goed onontkoombaar bij dit begrip als je met het maken van urnen je boterham wil verdienen, maar toch vind ik het heel lastig om zulke kwetsbare casussen te zien als zoiets als een ‘verdienmodel’. Aan de andere kant besef ik maar al te goed dat ook dit werk geld kost. En dat ik daarin soms mijn sensitiviteit wat naar een lager volume moet draaien en om ervoor te zorgen dat het mij op zijn minst geen geld kost in plaats van dat ik het verdien. Waarbij ik zelf bepaal of en hoeveel geld ik vraag aan iemand die Fifi in een urn ter grootte van een container in de tuin wil neerzetten omdat hij of zij het kan betalen, of aan een alleenstaande moeder van 3 met een voorgeschiedenis van chemo, nadat ze Fifi hebben moeten laten inslapen.
Ik weet in ieder geval dat ik er niet rijk van hoef te worden, dat bij mij het gewicht toch ligt op die sensitieve kant, maar dat ik voor de nodige balans, (‘It’s all about balance‘ en ‘Ik ben wel goed maar niet gek‘ zijn mijn motto!) wel in de gaten houd, dat tenminste de lasten eruit gehaald worden (en ook een beetje inkomsten, want ook mijn schoorsteen moet roken en de zon gaat voor niks op.) Toch dat verdienmodel he. Maar wel in balans dan. Want ik ben dus wel goed maar (een beetje) niet gek.
