Tussen al het werk dat ik heb gemaakt in de afgelopen jaren en hier opgeslagen heb liggen, zit er veel bij waar ik wel en waar ik minder mee heb maar waar ik op een of andere manier geen afstand van kan doen. Als je alles naast elkaar zou leggen, zou je mooi de progressie kunnen zien die ik heb doorgemaakt. Deels met een opgeborgen diploma van weleer, deels autodidact. Er zijn kunstenaars (Wanneer ben je een “echte”? Guess what, dat zijn we allemaal!) van de Rietveld Academie die daar soms wat schamper over doen. Jammer vind ik dat. Want of je nou Van Gogh, Addy van den Krommenacker, Waylon of Henk van de (groente-) Boer bent, we verdienen allemaal een podium (zolang je je ongewenste graftakken thuishoudt tenminste), omdat we allemaal op een of andere manier onze stempel hebben gezet zo ergens tussen de tijd dat we kwamen en weer gingen van deze aardkloot. De een was alleen wat zichtbaarder dan de ander.
Soms, als ik op de kunstacademie mijn draai nog niet kan vinden in de opstart van een nieuwe opdracht, loop ik een rondje tussen mijn klasgenoten. Dan kan ik door hen juist weer enorm geïnspireerd raken. Met hun ideeën en technieken ontstaan bij mij weer de kriebels en bedenksels waarmee ik zelf verder kan op mijn eigen wijze. We leren zoveel van elkaar!
Maar ook op andere momenten, in het dagelijkse leven, het zien van een aparte kledingstijl (“Wat heeft die nou weer aan?! Wat ziet die eruit, zeg!” Nou, gewoon anders dan jouw indoctrinatie je zegt ‘hoe het heurt’…), kan mij soms weer inspiratie geven om te gebruiken in mijn leven, in de omgang met anderen of in mijn werk.
Zo kreeg ik laatst van een dierbare vriend en huisarts en zijn vrouw zo’n prachtig cadeau. Gemaakt door de mensen bij Artoro, het atelier voor beeldende vormgeving van ORO waar kunstenaars werken met een beperking.
Niet alleen doet de gedachte achter het geven van dit geschenk, (blijkbaar voelen deze mensen feilloos aan hoe ik ben…) en word ik letterlijk gelukkig van deze kleuren bij elkaar, mijn radertjes gaan ook weer draaien. Wat kan ik allemaal met dit prachtglas! Een mooie ketting? Verwerken in mijn keramiek? De kleurencombinatie met verf in een schilderij? (Misschien lekker zo laten en genieten.) Heel dierbaar, zo’n geschenk! Dit zijn mensen van mijn bloedgroep, ik heb ze in mijn hart!
Iemand anders die van mij een podium verdient en die ik in mijn hart heb is Fadi die ik ken van Twitter. Fadi is met zijn ouders en broertje gevlucht uit Irak, binnen no time accentloos Nederlands geleerd (nou ja, niet geheel accentloos want hij heeft een Twents accent…) en zijn bachelor in commerciële economie gehaald. Maar bovenal is hij bekend van zijn #JaarTop500 op Twitter en zijn vermogen om met ludieke ideeën, op humoristische en liefdevolle manier een glimlach op iemands gezicht te toveren, die dat in meer of mindere mate nodig heeft of op z’n minst kan gebruiken.
Dit jaar had hij een JaarTop500Loterij bedacht. Mensen konden zich opgeven, als sponsor, als deelnemer of zelfs allebei. De sponsoren konden hun aandeel aanleveren door het beschikbaar maken van kleine kadootjes, tegoedbonnen, en ander mooi of leuk beuzelarij. En liefhebbers konden zich dan inschrijven op dat wat ze graag zouden willen hebben. Ik vond dit zo’n geweldig initiatief dat ik graag wat van mijn werk hiervoor wilde aanbieden. Ik stelde twee van mijn schilderijen beschikbaar en wat van mijn haakwerk. Ik zou wel zien of iemand dat zou kiezen.
En er schreven zich mensen in op mijn werk! Het hart van de onzekere, zelfkritische mens in mij maakte stiekem een sprongetje. Jeetje, iemand vond mijn werk de moeite waard om zich daar speciaal voor op te geven!
Ook dit jaar nam hij de moeite om maar liefst 500 Twitteraars in het zonnetje te zetten omdat ze op een of andere manier verbinding creëren en de wereld een beetje mooier te maken (zelfs op Twitter!) Maar bij mij staat Fadi zelf stipt op nummer 1 in zijn eigen #JaarTop500!
Ik vind hem iemand die in staat is om mensen te laten zien hoe blij je kunt worden van hele kleine dingen, die in staat is om mensen weer dichter bij elkaar te brengen (hard nodig in deze tijd waarin korte lontjes, ontevredenheid en polarisatie de boventoon voeren en niemand zichzelf reflecteert). Ik vind dat heel uniek en daar word ik dan weer blij van. Dat inspireert mij weer om af en toe die looie poot van mijn gaspedaal te halen, een keer adem te halen, achterover te leunen en alleen maar te luisteren, een brede glimlach te laten zien aan een knorrepot, zelf minder te knorren en sommige ergernissen te laten voor wat ze zijn en een goede balans proberen te blijven vinden in goed zijn voor een ander maar niet ten koste van jezelf en goed zijn voor jezelf maar ook zeker niet ten koste van een ander, te vergeven (oke, niet iedereen dan, die balans enzo…), los te laten…
Volg Fadi Esak zeker! Al is het maar om die glimlach op je smoel! Want iedereen verdient zo’n Fadi in zijn vriendenkring!
Voor iedereen een warm, creatief 2023! Heb elkaar lief, blijft dicht bij je geliefden gekropen, koester elkaar en jezelf!
Hoi Joyce,
Dank dat je mijn werk hierin hebt benoemd en mooie woorden beschrijft waar ik mij erg vereerd om voel. Daarnaast wil ik je nogmaals bedanken voor het feit dat jij met jouw gebaar weer veel andere mensen enthousiast en uiteindelijk ook blij hebt gemaakt met de mooie prijzen!
Zolang we allemaal van elkaar leren, kunnen we blijven groeien en maken we de wereld hopelijk een stuk mooier dan het al is!